Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΊΤΣΙΑΣ ΤΌΣΚΑΣ

Η Πατρίτσια Τόσκα είναι 30 ετών, φαρμακοποιός, μουσικός και ηθοποιός, με σπουδές στο musical theatre. Ζει με παραπληγία λόγω κάκωσης νωτιαίου μυελού, μια βλάβη που υπάρχει από τη γέννησή της. Οι ουλές της προέρχονται κυρίως από δύο σπονδυλοδεσίες που χρειάστηκε να κάνει μετά τα 18 της, αλλά και από μια βιοψία που πραγματοποιήθηκε τις πρώτες ώρες της ζωής της, όταν οι γιατροί προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί.

Η καθημερινότητά της δεν είναι κάτι που «αλλάζει», καθώς δεν έχει γνωρίσει τη ζωή με άλλο τρόπο. Ωστόσο, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει δεν προέρχονται από τη βλάβη της, αλλά από την έλλειψη προσβασιμότητας στην πόλη, στις μετακινήσεις, στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι ανεπαρκείς υποδομές της Αθήνας και η αδιαφορία για τα ανάπηρα άτομα δημιουργούν εμπόδια ακόμα και στις πιο απλές διαδρομές: ασανσέρ που δεν λειτουργούν, λεωφορεία μη προσβάσιμα, σκαλοπάτια χωρίς ράμπες.

Η Πατρίτσια αναφέρεται επίσης στην αντίληψη της κοινωνίας απέναντι στα ανάπηρα άτομα και ειδικά στις ανάπηρες γυναίκες. Από το πώς γίνεται αντιληπτό το φλερτ, μέχρι τα σχόλια που της έχουν απευθύνει – όπως «περαστικά» λες και η αναπηρία της είναι κάτι προσωρινό. Παράλληλα, δεν λείπουν τα περιστατικά συγκαλυμμένης φιλανθρωπίας, όπως όταν ένας άγνωστος τής άφησε ένα δίευρο στο χέρι της, υποθέτοντας ότι είναι επαίτισσα.

Για την Πατρίτσια, το σώμα της είναι ένας σύντροφος στη ζωή, με τον οποίο έχει μια σχέση που εξελίσσεται. Δεν μιλά για αγάπη άνευ όρων, αλλά για μια διαρκή διαδικασία κατανόησης και σεβασμού.